Stąpający drapacz chmur
Wiele opowieści z Nowego Jorku nie ma sobie równych, oto jedna z nich. W 1977 roku, postanowiono wybudować budynek który nie tylko stanie się rozpoznawalnym elementem panoramy Manhattanu, ale także będzie maksymalnie wykorzystywał przestrzeń, którą zajmie. Pierwszy koncept budynku został narysowany na serwetce w greckiej restauracji. Serwetka ta zachowana jest do dziś i jest w posiadaniu Davida Billingtona.
Budynek Citigroup Center ma dwie charakterystyczne cechy. U góry, duże ukośne wykończenie sylwetki budynku pod kątem 45 stopni, którego celem jest redukcja oporu wiatrów. Nowy Jork, który położony jest nad oceanem, podlega uderzenim wiatrów, huraganów i burz o mocy, która nie dociera głębiej na kontynent. Burze budowane nad oceanem potrafią uderzyć w portowe miasto z wielką siłą. Drugą znaczącą cechą są wielkie nogi budynku, ale o tym za chwilę.
Poważny problem budynku
Potencjalną wadę konstrukcji, odkryła Diane Hartley, która w pracy licencjackiej opisała i wyliczyła, że wichury, które mogą uderzać w budynek nie czołowo, ale jednocześnie z dwóch stron, mogą uszkodzić konstrukcje, co może doprowadzić nawet do jej zawalenia. Jej pracę poznał młodszy współpracownik Williama LeMessuriera, który zaprojektował Citigroup Building. Powiadomił o tej pracy głównego architekta. Ten po ponownym wyliczeniu musiał przyznać rację.
W przypadku wichury czy huraganu, budynek mógł się zawalić. Burze o sile mogącej przewrócić budynek wg. danych, uderzają w Nowy Jork co 55 lat.
W rok po otwarciu rozpoczęto w całkowitej tajemnicy prace wzmacniające konstrukcję. Jednocześnie uruchomiono z Policją nowojorską plan ewakuacji. W gotowości postawiono 2500 ochotników, którzy mogli przyjść z pomocą na wypadek burzy. Citibank w ciągu trzech miesięcy dokonał jej wzmocnienia bez żadnej informacji do opinii publicznej. W dodatku było bardzo realne zagrożenie w trakcie ich trwania, gdy do Nowego Jorku zbliżał się huragan Ella. Na szczęście nie dotarł do miasta.
Cała historia była ukrywana do 1995 roku, kiedy usłyszał o niej i opisał ją w „The New Yorker” Joe Morgenstern.
W ukośnej części budynku znajduje się komputerowo sterowany system pionizujący wieżowiec w trakcie uderzeń wiatrów i huragatów. Jest to 400 tonowy blok przesuwany przez system w stronę napierającego wiatru.
Najciekawszą jednak część historii, stanowi dół budynku, który stoi na czterech 73 metrowych nogach pomysłu Williama LeMessuriera.
Boska wersja projektu
Ziemia, na której stoi Citigroup Center należy do luterańskiego kościoła Św. Piotra. Kościół zgodził się na oddanie ziemi na budowę drapacza chmur, pod warunkiem, że postawiony na niej budynek nie zasłoni kościoła z żadnej strony. Tak też się stało. Dziś olbrzymi drapacz chmur unosi się nad kościołem tworząc z nim architektoniczną całość. Od grudnia 2016 roku budynek jest oficjalnym i najmłodszym zabytkiem miasta Nowy Jork..
Od autora
Budynek Citigroup robi wrażenie. Jest bardzo charakterystyczny. Kiedy się przy nim stoi, wysokie nogi nad małym kościołem robią wrażenie. Jednocześnie jest to widoczny punkt w krajobrazie Manhattanu widzianego z nawet dalekiego Brooklynu. Jego ścięty pod ostrym kątem wierzchołek trudno przegapić i nie rozpoznać. Należy do najbardziej rozpoznawalnych budynków wraz z Chrysler Building, czy Empire State Building.