Stolica światowej emigracji
Chinatown
W 1859 roku w Nowym Jorku mieszkało około 150 Chińczyków. Dekadę później było ich już ponad 2000. Przybywali oni głównie z Zachodu, gdzie kończyła się słynna „gorączka złota” i budowa transkontynentalnej kolei. Biali mieszkańcy tracili miejsca pracy, a ich chińscy konkurenci potrafili i chcieli pracować za niższe stawki. Na Dzikim Zachodzie wybuchła any-chińska panika.
Chińczycy zaczęli przybywać do Nowego i stworzyli w mieście wewnętrzną strukturę. Zamieszkali w bliskiej siebie okolicy ulic Mott, Pell i Doyers. Założona przez chińskich kupców Skonsolidowane Stowarzyszenie Dobroczynne miało na swoim czele osobę nazywaną „Burmistrzem Chinatown”. Stowarzyszenie oferowało opiekę i pomoc w znalezieniu pracy, czy w znalezieniu pomocy medycznej w razie choroby.
W 1900 roku w Nowym Jorku żyło już ponad 4000 Chińczyków, ale co ciekawe, w całej społeczności znajdowało się zaledwie 36 zamężnych kobiet. Chińczyk uznawany był w tamtych czasach za oszusta, a Chinka za prostytutkę.
Dysproporcja pomiędzy płciami wynikała z radykalnej ustawy „Page Act” z 1875 roku, która wprost zabraniała chińskim kobietom wjazdu do Stanów Zjednoczonych ze względu na podejrzenie prostytucji, a co za tym idzie roznoszenie zarazków i chorób.
Jakby to było mało, w 1882 roku Prezydent Chester Arthur podpisał ustawę o wykluczeniu Chińczyków „Chinese Exclusion Act”, zakazująca wszelkiej imigracji z Chin, w tym przede wszystkim chińskich mężczyzn, traktowanych jak tania siła robocza.
Aż trudno uwierzyć, że ustawa znosząca restrykcje dotyczące pochodzenia „Immigration and Nationality Act”, którą podpisał Prezydent Lyndon B. Johnson, została podpisana dopiero w 1965 roku.
Społeczność zbudowana z mężczyzn w dużej mierze kierunkowała się na prostytucję lub hazard. Dlatego na początku XX wieku Chinatown było rzeczywiście niebezpiecznym miejscem.
Wykluczenie chińskich kobiet było tak duże, że Chińczycy poszukiwali żon w innych narodowościach. Jednak gdyby Amerykanka wzięła ślub z Chińczykiem, straciłaby obywatelstwo. Dlatego w większości do mieszania ras dochodziło pomiędzy Chińczykami i Irlandkami. Naród irlandzki miał podobnie niski status społeczny, jak chiński.
Ostatnim ciekawym faktem dotyczącym społeczności chińskiej były zawody podejmowane przez tę społeczność. Ze względu na dużą biedę i ograniczony rozwój prace musiały być proste i nie wymagające inwestycji. Z powodu braku kobiet, duża część mężczyzn podejmowała zawody wykonywane wtedy głównie przez kobiety – pranie, gotowanie i czyszczenie butów.
Little Italy
W 1905 roku przy Spring Street została otwarta pierwsza pizzeria w Stanach Zjednoczonych, która z 10 letnią przerwą, działa do dziś „Lombardi’s Pizza”. Little Italy pod koniec XIX wieku zajmowało obszar o długości 30 przecznic, ciągnący się na południu Manhattanu od ulicy Worth Street, aż po Huston Street na północy. Zawsze jednak centralną ulicą dzielnicy była Mulberry Street.
Latem Mulberry Street zamieniana jest w spacerową aleję wzdłuż której rozstawione są prawdziwe włoskie restauracje, trattorie, pizzerie, kawiarnie i lodziarnie. Na pewno przyjazd Włochów był dużym wkładem w kulinarny obraz miasta.
Podobnie jak inne nacje i mniejszości, do Ameryki przyciągnął Włochów rozwój przemysłowy kraju. W przeciwieństwie do konfliktów lokalnych, susz, stagnacji rolnictwa, wysokich podatkach we Włoszech. Faszyzm i mafia dopełniła argumentów na wyjazd z kraju.
W latach 1860-1880 szacuje się, że emigranci z Włoch liczeni byli w ilości 390 tysięcy osób. Od samego początku Włosi podzielili Little Italy na część sycylijską i kontynentalną, a tę na Włochów z północy i z południa kontynentu. Przyjeżdżając do Nowego Jorku Włosi zamieszkiwali przy ulicach należących od odpowiednich rejonów.
Od samego początku Włosi wnieśli do miasta gwar, zabawę i inne charakterystyczne klimaty nurtu „dolce vita”. Wspomniana gastronomia czy rozrywka w postaci ulicznych teatrów, ożywiała okolice Little Italy.
W latach 30-tych XX wieku Little Italy należało do Włochów w 98%. Układy mafijne przegoniły jednak niektóre osoby w inne rejony miasta do Brooklynu czy Staten Island. Jedną z postaci symbolizujących walkę z mafią jest Giuseppe Petrosino, który w Nowym Jorku prowadził specjalną komórkę Policji zwalczającą mafię – Legion włoski. Petrosino został zastrzelony w czasie, gdy we Włoszech zbierał dowody przeciwko mafiozom z Nowego Jorku 12 marca 1909 roku w wieku 49 lat. Po pogrzebie w ziemi włoskiej, ciało popłynęło do Nowego Jorku, gdzie miał miejsce drugi pogrzeb. Nieco na północ dzisiejszego Little Italy znajduje się park jego imienia.
Najważniejszym świętem jest święto San Gennaro ze słynnym festynem organizowanym wzdłuż Mulberry Street. Jednak obszar Little Italy kurczy się coraz bardziej. W spisie w 2000 roku mieszkańców ~Nowego Jorku, Włosi stanowili zaledwie 6% populacji. Tylko 44 osoby urodziły się we Włoszech, w porównaniu do 2149 osób ze spisu pół wieku wcześniej. Włosi, którzy zrobili karierę przenieśli się w bogatsze rejony miasta, a co gorsza, część z nich sprzedała swoje nieruchomości Chińczykom. Dziś oficjalnie nie rozgranicza się Little Italy od Chinatown i większą część dawnej Italii zajmują teraz Chińczycy.
