Niezbyt lubiany budynek
Spostrzegawcza osoba patrząca na panoramę Manhattanu, zobaczy, że na niewielu budynkach umieszczone są nazwy firm. Wiadomo, że taki neon, to reklama na cały świat. W tej opowieści dowiecie się tego, dlaczego marka ubezpieczeniowa MetLife, góruje w panoramie Manhattanu dzień i noc budując świadomość w populacji całego świata.
Jednak to nie MetLife pierwszy wyświetlał się na tym budynku. W trakcie kampanii na rzecz rozbiórki i jednocześnie zachowania budynku Grand Central Terminal w 1955 roku, na jego miejscu planowany był budynek nazwany Grand Central City. Po burzliwej kampanii, która ostatecznie uratowała budynek dworca, we wrześniu 1960 roku, założyciel linii lotniczej Pan Am, podpisał umowę najmu, budowanego właśnie drapacza chmur. Oficjalnie budowę rozpoczęto 26 listopada 1959 roku, a otwarcie nastąpiło 7 marca 1963 roku.
Ponieważ najważniejszym najemcą była linia Pan Am, budynek otrzymał imię Pan Am Building. Na jego froncie zawieszono 4,6 metrowe neony, a po obu bokach 7,6 metrowe neony z logiem w kształcie globu. Pan Am Building jest ostatnim wybudowanym drapaczem chmur przed wprowadzeniem ustawy zakazującej firmowanie budynków neonami z nazwami i logami koncernów.
W dniu otwarcia powierzchnia Pan Am Building była największą powierzchnią biurową świata. Niestety, zwalista konstrukcja na zawsze zasłoniła prześwit przez Manhattan wzdłuż Park Avenue. Odebranie nowojorczykom tego widoku spowodowało, że budynek był niezbyt lubiany, chociaż niewątpliwie jest bardzo charakterystyczną konstrukcją w panoramie Manhattanu. W 1987 roku w badaniu przeprowadzonym wśród nowojorczyków przez magazyn „New York” MetLife Building zajął 1 miejsce w budynkach, które chcieliby, aby zostały rozebrane.
W 1981 roku budynek kupił „Metropolitan Life Insurance Company”, która w 1992 roku zamieniła neon Pan Am na swój, po całkowitym zamknięciu działalności lotniczej „Pan American World Airways”.
Nieszczęsne lotnisko dla helikopterów
Dach MetLife Building został skonstruowany tak, aby mogły na nim lądować helikoptery. Był to pomysł ekspresowej drogi z lotniska JFK do serca Manhattanu. Biznes nie szedł w jakiś nadzwyczajny sposób, nie było dużego popytu na tę usługę.
Oficjalne otwarcie lotniska odbyło się 21 grudnia 1965 roku. Początkowo operowano za pomocą śmigłowca Boening Vertol 107. Połączenie zostało zamknięte 18 lutego 1968 roku. Lotnisko było nieużywane, aż w 1977 roku przywrócono połączenia operując maszynami Sikorsky S-61.
16 maja 1977 roku doszło do ponurej katastrofy. Helikopter linii „New York Airways” wylądował na lotnisku o godzinie 17:33, a pasażerowie opuścili jego pokład. Niestety jedno z kół helikoptera schowało się i maszyna z wirującą łopatą, położyła się na bok, co spowodowało rozerwanie się jednej z łopat wirnika i rozrzucenie jej w różnych kierunkach.
Jeden z kawałków uderzył w grupę 21 pasażerów na dachu budynku i zabił 3 mężczyzn z nich na miejscu. Kolejny zmarł w szpitalu. Jedną z ofiar na dachu był reżyser Michael Findlay. Inny kawałek lecąc w dół, trafił w kobietę na przystanku przy Madison Avenue i 43 Ulicy, również odbierając jej życie. To na zawsze zakończyło temat lotniska i płaski dach do dziś stara się o tym nie przypominać.
Będąc przy temacie śmierci, to jeszcze jedna historia zapisała się na kartach pamięci MetLife Building. 3 lutego 1975 roku ówczesny CEO firmy znanej dziś ze sprzedaży bananów „Chiquita”, wybił szybę na 44 piętrze i skoczył kończąc życie na Park Avenue.
